آواره ی جهانم . باران خانه ام باش

با شبنم محبت ، باغ و بهـانـه ام باش

من کودکی غریبم ، درشهر بی نشانی

آرام ِدل ندارم ، راز شبانه ام باش

با زورقی شکسته، افسوسً دل سپردم

موجی به جانم افکند، یارا! کـرانه ام باش

ازآسمان رحمت . ما را برون نهادند

ای آفتاب خوبان . گرمای شانه ام باش

ما بی کسان دردیم . معنای هم نبردیم

در وحشت زمانه . تیغ و کمانه ام باش

ح - ب

تــــــــوهـــــــم

02/اسفند/1388 و

15 امـرداد 1394