مرا با خود ببر من شعر بارانم

نمی خندم اگر ، زخم ِ هـزارانم

به بوی تو ، دلم آرام می گیرد

چه خالی مانده از عطر بهارانم

مرا با خود ببر از فصل تنهایی

که من دُردانه ای از جنس  بارانم

ببا باران ! تویی تنها که می دانی

چرا گم گشته از کوی نگارانم

مرا  از رود و  دریاها جدا کردند

مرا با خود ببر ، دل تنگ ِ یارانم

من اینجا در میان شهر آدم ها 

غریب  و ،غم فروش ِ  روزگـارانم  

بمان با من ، بمان ! من بی تو می میرم !

درون باغِ تنهایی  ِ پـنهانم

ح          

ب         3

تو       تـیـر

هم     1394