آسمانْ بارانی

کلبه ها خاموش اند

ابــرهـا زنـدانی

عـاشـقان مدهوشند . . .

           * * *

خانه ام گریان ست

 برتن ِ نازک ِ گُل ،

زخم ِ شبْ پنهان ست

عشــق سـرگردان ست.

              * * *

باغ ها افسـرده

هُرْم  ِسردی جاری

یاس ها پژمرده

چشم ما بیــداری ! ؟

             * * *

هیچکس خندان نیست

روی این خاک شریف،

خون گرم گل سرخ

هیچکس گریان نیست ! ؟

              * * *

کلبه ها خاموشی ست

تک چراغی که محبت می بود

در وطــن روشـن نیست

همه جا تـاریکی ست . . .

                * * *

من به فریاد ِ درخت

به تن زخمی ِ گُل

من به اشک مـریم

به شقایق های خفته ی سخت ،

 چه جوابی بدهم ؟

          * * *

چه کسی راز قناریها را می داند ؟

راز پرواز پرستوها را می فهمد؟

من به خون ِ گل سرخ،

در شب ِ سرد زمستان

چه پیـــامی بدهم ؟

             * * *

من به جُرم ِ فــریـاد

خون سرخ بیـــداد

در شب ِ توطئه رگــبار شــدم . . .

           * * *

لیکن ای ناجی شب

من به سبزی تو ایمان دارم

باغ وگل برگ و درخت

سرزمین ِ گُل سرخ

چشم آتش زده ی عاطفه ها ،

 همگی منتــظرند. . .  ! ! ؟