من در خور  ِ اضطراب توام

 شایانی ِ رود ، در شریانهای منست

 با قلب من تا صعود صخره

 تا اوج بی نهایت خنده

 می توان می توان

پرواز را تجربه کرد.

 می توان بر بالهای سپیده

 تا قلب بیدریغ عشق

 تا صدای بی صدایی

 تا نگاه شفق

 آهسته آرمید.

 می توان در من در تو

 در خلایی ژرف

 پرواز کرد پرواز.

با من تا قلبی از نشانه

 فریادی بزن 
  بر درگاه ِ عارضت

 ایستاده ام صدایی بزن . . .

                                            ح - ب
                                        تــــــــوهـــــم

                                        1389/05/26