سپاس آنکه عشق آفرید.
تا مردمان ،
چشـــــم گشـــــایند
بهشت را ،
فــــــرا روی خــــود آرنــــد
کــــــه شـــایستــه آدمی ست .
و او عــــــاشق ِ بیــــــدریغ عشـــــق .
* * *
من بخود بالیدم از یاری که دوش
بر رواق ِ خاطـرم بنشسته دوش
ح - ب
تــــــوهـم
1388/07/15
ببیــــن چگـــونه تـــو را
در اعمـاق عشــق کــاویـدم ! ؟
مــــــرا بیــــاد آر ! !
صـــــلیب ِ شــکسته ی آزادیـم .
مـی رانـم ،
تـــا طــــــلوع ِ سپـیــــده
می رانـم در تلاطم ِ امــواج . . . ! ؟
ح - ب
تـــــــوهـم
1388/07/14
به مـادرم بخاطر بزرگـواری بیدریغش
قلبهای شکسته تنهایند . . .
برگی فتاده از تن ِ پاییز ،
شکسته از تبِ دیروز
تمام ِ مـرا ،
یکسـو زن ای بـاد
خورشید هستی سوز . . .
از دیـروز ،
صدای زرد پاییـز
همچنان جاری ست
ای منتهی شده با جانِ من
ارج ت می نهـم
تندیـس شایستگی _ سپـاس !
از شـهر من تـا کـوی دوسـت
هـزار راز نهـفته ،
همچنان بـاقیست . . .
ای کـه در مـن شکستـه ای
بـزرگتـرین ِســروده ها
نثــارت بـاد _ سپـاس !
فـواصل دیـروز
تـلاقی خورشیـدند
ستـاره ها ،
بزرگواری تو را ستـودند
صدایم کـن،
صدای تـو زیبـاتـرین تـرانـه ی عشـق ست
مـــــادر . . .
ح.ب
تـــــوهم
1388/07/14
شو ق شرر زدی هلا شیطنت شبانه ام
با تو صبور می شوم عاشق هور می شوم
بی ره و دین نی ام ولی بی دل و بی بهانه ام
سرو سکوت می شوم همــره دود می شوم
کـام بریز جـان من مستی جـــاودانه ام
ح - ب
تـــــــوهــم
1388/07/07
« به زیــبای همیشه در سکوتم »
وقتی که با صدای سکوت سخن می گویی
تـــــرانــه ی زخمی ام ،
دهــان بــاز می کنـد
بـــا بـــاد همـخــوابـه می شـوم
بـــر خــاک سـجده می زنـم
از درختــان ،« ایستا» یی مـــی آمـــــوزم . . .
ســـکوت ،
بیــــــدارم مــی کند
ای درخــــت ســــراسـر پـــــاییـــز . . .
ح - ب
تــــــــوهــم
1388/07/07
"من درد مشترکم مرا فریاد کن . . . "
اینت ترانه ای با صدای سکوت
بهار زیباست
وقتی که عشق می آفریند
باران زیباست
زمانی که درد می شوید
ستاره زیباست
وقتی کنار ماه تنهایبست
ساز آواز دلست
وقتی که می نویسد
آدمی
قصیده ی زیباییست
وقتی بپا خیزد . . .
من شعر بلند بودنم
ترا تا اوج قله ها
بر بالهای باد
بر شانه های یاد
می نشانمت ،
بی هیچ منتی .
من ستایش مطلقم به خاک
و خدایی که آفرید . . .
ح - ب
تـــــــــــوهـم
1388/07/07
تو با صدای من ،
برای همیشه میمانی ، میدانم . . .
***
از هجوم زخمی پاییز می آیم
خوشا نوازش گرمی،صدای قریبی !؟
***
در استوای جهان ایستاده ام . . .
دلم به گرمی امید زنده نیست
" امید " زنده نیست. . . ! ؟
خدای را مددی
خاکم مرده نیست ، نیست
هنوز صدای من می آید و من در خاک ؟
هلا دستی! هنوز نمرده ام ! ؟
***
تجسٌم دردی خسته ام
خاکم ، یکسو زن ای ردای خزان خیز
صدای پات ،
سینه ام فشرده است و من،
چه سخت نفس می کشم سخت ! ؟
***
گذشتْ عمرمن ،
عجیب تر آنکه هنوز نمرده ام . . .
من از صدای زمان میمرم . . . ! ؟
ح - ب
تــــــوهــم
05/07/1388
