هر صبح و شام ،
آواره و سرگران
در قـاب ِ زنـدگــی گـلی نــرســــت
ای آرام ِ رهیـــیده ،
در کجـــــا بجـــــــویــمـت ؟
در آرزوی یــک محــال ،
خـــــوابـی آرام تــر از پـــــــاییــــز
تــــن ِ خـــشکیـده ی زردم
بــه ســـــــکوت ِ خــــــــاک . . .
آه آرامش ِ بـــــــعد ِ مـــــــرگ :
خستـــه از زنـــــدگیـــــم ! !
ح - ب
تـــــوهــم
23/04/1388
