دوست تر دارم که با چشم و چراغی بر دََرَم

 این تن فرسوده و این خاک را بر گسترم

 من که از بیداد ِ جانم می زنم فـریاد هـو

آشنایی کو بوَد اندیشه ی روشنگرم

گر که از روز ازل آزاده بودم  پس چرا

جان و دل بر تار و پود تیرگی ها بنگرم؟

                                   ح - ب        

                                     تـــــوهـم

                                           1388/08/04