تَوَهّم ِ بی پایان ِ هستی ام
از تبار ِ کدامْ خاکم به سرْ - اینسان که منم ؟
ِ ِحلاوت ِ بارانْ
هرگز نبوده شیرین
در کام ِ تلخی که منم
مرا
دیگر گونهْ مَرهَمی بایست
که زخمی ِ قبله گاه ِ تاریخم ...
صدای مرا می شنوی
از آب ِ برکه ها و رودها
از رقص ِ راهبانهء شبنم
از راز ِ عاشقانهء گندم
و عشق را
که در چَشمْخا نهء من
پنهانْ گرفته بوسه ای ...
راهی می جویم
از کنار ِ صخره ها و سنگها
امتداد ِ بی نهایت ِ صحرا
تا به دریا برسم
در شورابِ یکی غروب
خستهْ لبْ بسته
بنشسته بر پریشانی زخم ِ خویش . . . ! !
انگار
کسی به سینهء منْ
بسته راه را
آخِر
مجالِ آمد و شد نیست آه را . . .
ُشستن ِ زخمی
برْ کنارهء رود و خُنَکای نسیم
شاید ساده ترین ْ مَرهَم ِ درمان ِ منست .
آّه اگر
به تَحَمّل ِ دردْ گونه ای
مرا نبود این راز
همچون کبوتر ِ عاشقی
می چکیدم از فراز پلکی مست . . .
که آواز دخترکانْ را
بنوازد بر کوبه گاهِ آنچه هست . . .
من از باران - سرشارْ ترینم
آّه اگر آفتاب
کمی دیر بپاید . . . 
