بر چید مهر دامن ِ زربفت و  خون گریست

چشم افق  به ماتم روز  ِ سیاه بخت

وز هول ِ خون  چو کودک ِ ترسیده مرغ ِ شب

نالید بر درخت .

شب سایه بر فشاند و  کلاغان ِ خسته بال

از راه های دور رسیدند تشنه کام

رنگ ِ شفق پرید و سیاهی فرو خزید

از گوشه های بام .

من در شکنجه ی تب  و جانم به پیچ و تاب

در دیده ی پر آبم  عکس ِ جمال اوست

بر می جهد ز چشمه ی جوشان ِ مغز ِ من

هر دم خیال ِ دوست .

                         ***

این مطرب از کجاست ؟ . . . که از نغمه های او

بر خانه ی خرابِ دلم  سیل ِ درد ریخت

این زخمه دست ِکیست  که بر تار می زند؟ . . .

تار ِ دلم گسیخت !

چون وای وای ِ مرگ  جگر سوز و دلخراش

چون ناله ی وداع  غم انگیز و جانگزاست

اندوهناک و شوم  چو فریادِ مرغ ِ حق

این نغمه ی عزاست .

                                  استاد شعر و غزلسرای معاصر ایران

                                       هوشنگ ابتهاج (ه- الف سایه)