کـاش مـــرا
روزی ،
کسـی پیــــدا کـــــند،
بـــر قله ی یک قطــره
مهـــرًبـانی ام نـــشاند . . .
آغــاز ِ تپـــیدن ً در مـن ً
شــــکستن ِ مـــرزهای منست ؟ !
ســـــــــکـوت ! !
آوازِ مــن امــا ،
زُســــتن ِ چـــوانـه های عشق
ســـبزه هـای امـــید
بـــوســه های مـــــهر . . .
تــا ایســـتگاهِ بی نهـــایت
بـا تـــو مـــی آیـم
شــــاید که روزی ،
مـــرا پیــدا کنی
تــا بـر حضور ِ تـو
سـجده آغاز کنم
من ریشه های تشنه در مِهرم
در باغ خشـک حسرت
آغازِ مـرا کسی آواز نداد
در نهایتی بی تقصیر
سبزه های حیاتم
خشکیدند
صدایی ،
بـر نیامد از آوارِ حضورم
در خَـزِه گاه ِ ســــکوت
پیچیدم
شـــاید عـابـری
روزی پــــیدایم کند . . .
ح - ب
تــــــــوهـم
08/03/1389
بـس کـن ! بـس کـن !
بِگُـذار آرام ببـارد
بِگـُـذار آرام بـگرید
بِـگُـذار آرام بگــیرد . . .
ایــن ســـتاره ی منـست
کاین سان ،
غــریـب و ســر شـکسته است .
بِـگُـذار بــرای دلـــم ،
تـــنهـا ،
بــــرای دلــم آرام بـگـــــریـم . . .
ایـن تــویی ،
کـــه مـــرا تنــــهـا شــــکسته ای ؟
منـــم آن
بـــــارانِ مــــژگـان ِ سیـــاهـــت
قطــــره ای میـــان آب دریـــاهـا . . . ؟ !
ح - ب
تـــــــــوهـم
08/03/1389
