کولی شب زنده دار ِ من
شعری بخوان
دلم گرفته است
آسمانْ سرشار ِ گریه های نیامده است
شعری بخوان هر چه که باشد
من از آسمانْ قرمز ترم
خانه ام ویران است
عمرم خونبار ِ قصّه های درد
من از خدا خاکستری ترم
شعری بخوان
شاید « تمام » را درمن
تمام کند شاید ...
بالم شکسته است
و دلک ِ خسته ء من
غمناک ترین آوازش را
در ترانه می گرید ....
: ای کاش
فردای خدا روشن بود
و آفتاب ،
یکبار
قصر ِحقیر ِ مرا روشن می کرد
ای کاش ولی
اینک آواره ء هر کوی و برم ! !
توهمی نشاید خوش
20/09/1385
وقتی
خورشید و ماه را دزیدند
و عشق خواب بود
ستاره ها ضجه می کردند !
خورشید را کشته بودند !!
و ماه ،
سالهای اسارت را ،
خون می گریست ...
عشق
هنوز در خوابست ....!!
توهم
17/09/1385
دستی کنار ِ پنجرهء انتظار نیست
چشمی برای دیدن و بهار نیست
کلافِ گمشدهء عشق پوسید ست
حرفی برای گفتن «یار» نیست
میان ِ حرکت و زندگی ،
وقفه ای افتادست ..! !
ای خوش ترین نشانه
شعری بخوان
آبی تر از دریا
شفاف تر از باران
شاید احساس ،
فرهادِِ گمشده اش را
دریابد شاید..!! ؟
تَوَ هم
15/09/1385
ای کاش می شد ایکاش !
« توانستن » را ،
ز قلّه های حقیر ِ ناتوانی ،
بر دوش کشانیم .
آهنگی شویم
ترانه ء هزار فریاد را
تا چشم کودکان فقر ،
« باز » نمیرد هرگز . . .
در هیمه گاهِ سحر
که را آتش زده اند
آنکه از نیاز ،
شاخه های نماز را جویده است ؟
و از حقارت و کین ، بارورست ؟
رخوتی ، به دور زمان
رخوتی به جان آدمی !!؟
گرگ ِ تشنهء زمین ولی
همیشه بیدارست
چه کسی
ایمان را زخانه های ما ربود ؟
و عشق را
که منتهای استقامت ست ،
سر بلندی ما ،
حقیقت مان بود ، استورایمان بود و چشمانی که
هیچگاه به خواب ِ دشمن ، در نیامده بود
شگفتا ! !
.... اینهمه خاموشی و سکوت ..!!
تَوَهّم
13/09/1385
دریغ ...
این زمانهء نابجای اشک را ،
به تقاضا نشسته است .
سن ِ درختان کوته شده است !
و ماه گرفتار شبهای سر درگمی ست !
.... یعنی چه خواهد شد ؟
« و چه خواهد آمد برسرما
با این دلهای پراکنده ؟
بنشینیم و بیندیشیم اینهمه با هم بیگانه
اینهمه دوری و بیزاری
به کجا خواهیم رسید آخر ...؟!! »
ح - ب توهم
1385/09/10
فکرم خرابِ غصه های گمشده است
شاعر نیم ، دلم گرفته است ....
این کوچه های فقر
این عقده های اسیر
در من
اضطراب ِ فردا را به تماشا نشسته است ....
خراب ِ من
چشمهای نیازمند ِ تواند
و جقیقت ِ خالی دستانت
خرابِ توام
ای درخود شکسته از رنجِ آدمی
دلم ، میهمان ِ هیچ
باغ و بهاری نبوده است
چراغی بیافروز
فردا عجیب تاریک است !!؟...
ح ـ ب ـ توهم
۱۰/۰۹/ ۱۳۸۵
گفتی که باغها دروغ نمی گویند
و بهار دوباره خواهد خندید
گفتی که گُل ، عاشق بهارانست
و درخت ،
هیچگاه سَر ، خم نخواهد کرد
گفتی فضیلت ِ مردان ،
درستکاری شان بود
گفتی ولی
دیدم که آبی پرواز در حقیقت شان نبود
و به اندک شَرری خودفروشی کردند
اینک که باغها یخ زده اند
و کومه ، خالی گرمی عشق ،
دیگر نباید «عاشقانه » سرود
از «خواستن» و « بودن» گفت
نه از باران نه از ترانه و برگ گفت
دیگر چراغ
چشم ِ معرفت نیست
«چشمان ِ خون گرفته ء گرگی ست »
آفتاب را - دوباره باور نخواهم کرد
و در صدافت ِ باران ،
همیشه تردبد خواهم کرد
اینک چشم ما قلب ماست
که دارد آهسته آهسته به « فردا » می پیوندد
باید سرود اما ،
آرام ، خسته ، اندوهگین :
زخم ِ « امروز » تا « فردا » خواهد پائید ؟ ؟
توهم - ح ب
۱۳۸۵/۰۹/۰۱
شبی به دفترِعشقت مرا تو مهمان کن
قرین ِ رنج و ملالم ، هوای باران کن
اگر چراغ ِ فروغی برین شب ِ یغما
ترا به جان ِ « اَهورا » ، بِدَم بهاران کن
برین خزان ِ بلا دیدهء سکوت آگین
بخوان ترانه ء « امید » یاران کن
صدای خندهء «سایه » دگرکسی نشنید
تو جان ، ز پرده برون آی و موج ِ ویران کن
من آن « تَوَهم » دردم درین حضور ِ صبور
تو گر ستاره ء صبحی ، شراره باران کن
ح - ب توهم
۰۱/۰۹/۱۳۸۵
بال ِبلندِ مرا که چید؟
در ارتفاع ِ پَستْ پرواز می کنم .
نگاه گرمت ولی
آرامم کرده است .
وقتی دوباره باغچه گل داد ،
از اینجا خواهم پرید
و در هاله ای از نور
به حقیقتْ خواهم پیوست
اینک در آ و ا ز های بند
زمزمه می کنم پر پرواز را
و تا بهاری دوباره ،
در انتظار می ما نم . . .!؟
توهم
27/8/1385
|
صدایت می زنم ای دختر عشق من ِدیوانه ء خاموش دریاب |
از تو هیچ نشانه پیدا نیست
ای دختر ِعشق
در خاکِ راز ِ کدام سرزمین ،
بافته ای آبشار گیسو انت
وز عِطر گرم کدام معشوق
سرخوش و مست
باخته ای جان ِعاشق ا ت ؟ - دختر ِباران
از تو بی هیچ نشانه
گشتم آواره ء هر کوی و بَرزَن
از "بامداد " و "سایه "
از باغ و خاطره
از درخت و ساقه
از شمع و پروانه
بی نشانی
که مرا به تو باز رساند
دریاب !
فرزند گمنام تو ام
از تو هیچ نشانه پیدا نیست
و من بر تنیده ام
بر تَک درخت شانهء پائیز
بازوانت بگو
کدام فشرده در آغوش
سیمین تن عاشقی ؟
من سرزمینم
خاکِ پای شماست
و تشنه ترین درخت
فریادهای تلخ میهن ست
سالیانیست نیامده ای
و ستاره های انتظار
تک به تک فرو افتادند
و هنوز نیامده ای . . .
در انتظار تو ،
این دفتر خالی تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد. . .؟
