سلام...

            در آغاز

                به نام او که به جشن عشق مارا میهمان نماز کرد

                عاشقانه آفرید

              آدمیتی که می توانست فرهاد بود می توان کاوه...

                عشفبازی را چه خوش فرهادِ شیرین کرد و رفت                  

                     جان ِ شیرینْ را فدای جانِ شیرین کرد و رفت

            نشانه های عشق را ،

           هرگز نَجُسته ام

          زیرا که از پائیزْ سْرشکسته ام

         تَوَهُمِ زخیمی ام ،

        سکوتِ ترا بدرد آورده است .

    بر گذرگاهِ من ،

    نظاره می کنی ،

   شبهای بی مهتاب را...

               برای عشق ،

             باید بسی شاعرانه سرود

           امُا نه درین زمانه که خشکیده رود.

          عشق را ،

     در جوانه های ناشکفتهء پائیز

       از دهان سربی درخت

      از آنکه عاشقانه جانْ  سپرد

         ازشاعر ِ گلهای سرخْ

       باغهای سوسن و یاس

       بایدسرود .

               «عشقْ صدای صدا هاست »

         و هرگز نخواهد خفت .

    « من

         پری ِکوچکِ غمگینی را

         می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

         و دلش را در یک نی لبک چوبین

         می نوازد آرام ، آرام

   پری ِ کوچکِ غمگینی

   که شب از یک بوسه می میرد

   و سجرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد »

                           ****

             صدای حادثه یاران !

             عاشقتان نکرده است ؟!

            وقتی که سفره ها همه خالی

            و قلبها ی خونی ،

           در خاک ِ باغچهْ مدفونست . . .

     « من از گفتن می مانم

        امُا زبانِ گنجشگانْ 

       زبانِ زندگیِ جمله های جشنِ طبیعتست.

      زبانِ گنجشگانْ بعنی: بهار، برگ ، بهار.

     زبانِ گنجشگانْ بعنی: نسیم ، عطر ، نسیم.

     زبانِ گنجشگانْ در کارخانه می میرد.»

     درین فراسوی بی فردائی و این غروب بر گرفته از بیهودگی ، می اندیشم:

                      « ما بی چرا زندگانیم و آنانْ به چرا مرگِ خود آگاهانند »

       عشقْ  بعنی بشارت نور

         تَنِش ِ ریشه و خاک

         پچْ پچ ِ برگ به آوازهء رود

       فَورانِ شبنمْ ، با گُل و برگ و درختْ

      حرکتِ طفلْ به آغازِ ِ طلوع