بشکن !

شاخه های غرور ِمرا بشکن.

هزار بار سکوت ،

به زشرمساری ماست.

        ***

من از تبار گناهم ،

این ریشه های سترون،

محبوسِ ِظلمهای منست که می گرید.

جانا ببخش ! ؟

پیش ازآنکه دیری بپاید.

        ***

غرور ،

جفت ِ مـرا مغلوب کرده است.

بشکن سایه های غروب را

همیشه زمان باقی نیست!! ؟؟

       ***

بشوی ،

درچشمه های راز ِندامت

جان را بشوی

تا نشانِِ آن بینی،

درآیینه ی جان.

    *** 

جانا بخند ،

 همیشه زمان باقی نیست. . .  

آنکه جان دمید،

عاشق ِخنده های تست.

پاک آفریده وزلال .

به کین و نخوت ، آلودیمش

ودرسایه سارِغروب ِغربت گم.

بشکن ، زمان نمانده آنقَدَر،

همیشه " زود دیر می شود " . . .

                          ح – ب
                       تـــوهـم
                    12/11/1388