هــــر زمـــــان ،

     زنــدگــی را ،

   بــه تــلخــکامـی آغـــاز می کنیــم ،

 بـی آنـکــه بـخـــوانیـم ،

 بـی آنـکــه بشنـــویــم ،

 بـی آنـکــه بـــدانیـــــم ،

                     آگـــاهــی ،

  والاتــریـن ودیعـــه ی آدمـی ست . . . ! ؟

  سـرشــار مـی شــوم

  وقتـی کـه آگـاهی ،

       انـدیشـه ی رهــایی ام شـــود . . .

                                               ح - ب

                                             تـــــوهــم

                                           07/02/1389