باز من، مرثیه خوانِ شبِ دلتنگی وصحرا شده ام

                    به سراغِ من ِ دیوانه نیایید که  تنها شده ام

                    با تنی خسته و رنجور از این دربدری ها که منم

                    خون ِ دل می خورم و چون نخورم؟ بی دل و معناشده ام

                   بگذارید و بدانید « رَهیدن » ره ِ پایانیِ ماست

                   من ِدلمرده ی مسکین هم عجب، خسته از اینجا شده ام

                                                    در رثای عموی بزرگوارم

                                                       ح _ ب  « توهم »

                                                      1385 /11/09