ای کاش می توانستی ،

با پنجه های خویش ،

شانه زنی گـیسوان بهار را .

شاید بر آید

از پشت ِ کوه ها ، خانه ها

نشانه های امید ، صـدای آفتاب

  یــا ببـارذ

ار ورای ابرها ، ‌شاخه ها

ترانه های سپید_ صفای ماهتاب  . . .

اما ، اما

انگار ،

در پس و پیش ِ این خاطره ،

گنگ بنشسته چغـــد بیمار پیر

کز مرگ خویش ،

  عجیب بیمناک ست . . .  ؟ !

با پنچه ها ولی ،

بتاران غبار را

حضور باران ،

 نسیم و شکوفه

   صـــدایت می زند

       بر خیز شاید در مرگ خویش

                                      بنشته چغد پیر

                                                                ح - ب

                                                             تـــــــوهــــم

                                                              1389/09/03