هوای باغ ،
گرفته است .
برای پرنده ای
که لانه اش ویرانی ست ،
می گریم .
خوشا بهانه ای
که دلم را ،
آشیانه ای بخشد . . . ! ؟
ح – ب
تــــــوهـــم
نُه دقیقه بامداد
28/02/1390
