.... به همهء خوبی ها ومهرْبانی ها
به ترانهء باران
به لطافتِ مریم
به طراوت ِ گندم
به آنکه
در باغ ِ بیدریغ ِ خدا
تنْ سپرد و زنده ماند . . . .
بی شک ْ تُرا خواهم ستود
وقتی قِرابتْ آغاز می کنی
من آسمان ِ هستی ام
وقتی که پرواز می کنی
شعرم صدای دل است
در برکه های سکوتْ
جان ِ بخونْ تنیده منم
وقتی که « پَر» بازمی کنی
بنگر به ضربْ های زمان
آواز ِ خشم ِ ماست . . . !!
گر گوش ِ جانْ به فغانِ
ناله های ساز می کنی
پایان ِ شعرِ درد ِ ما
آغاز ِ شور ِ شماست
یادی اگر ز « تَوَهُم ِ »
تغمه سازْ می کنی . . .
