صـبح هــنوز،
در خانه ی چَـــشمانت ، نیامده است .
مــی دانـی !
دیـری سـت شــب گـدشـته اسـت ،
و تــو ،
از رخــوت ِ دردی ســنگـین ،
در خــواب ، پـرسـه می زنی هــنوز ،
مـــی دانـم ،
روزت ،
سـرشــار از افــسردگی سـت ،
و دل ات ،
مــادر ِ احـساس ِ آدمـی ،
ســـنگ شـــده اســت . . .
بیـهودگی ،
راه ِ چَشــمانت را
آمـوخــته اســت ،
و راز ِ تـظاهرگونه ی رفــتارت ،
بیش از تبسم ها ی " صبح بخیر"
معلوم است ...
و من ،
آکنده از ،
این همه درد ،
که نمی توانم به ســخن
به نشانم . . .
و تــو ،
آلــوده ی زخمی
که از " بودن و نـبود "
برتــار و پــود
جـاری شــده می داتـم . . .
راست می گویی ! !
شــایـد کـه خــــواب ،
آرام ِ جــان شـــود
خــواب ، درمــان ِ بـهتری ست . . .
جـــا بــاز کــن ،
مــــرا ،
بغل ِ چَشــمان ِ خـویش بنشان
آن جـا که تـنها تـو هســتی و دیگر هیـچ
مـــن غــریـبه ای پــا در گـــریــزم . . .
ح ب
تـــوهـم
7 بامداد
یازدهم خــورداد ماه 1394
