افتاده در سکوت
وامانده در پسی
در دشتِ بیکران
بی خار و بی خسی
* * *
هان ای تبار ِ من
افزوده بار ِ من
فریاد ِ بی کسی
بیهوده کار ِ من
* * *
با این رَسَن که دوش
از دام بی شکیب
دوشم به خوابِ ناز
در ناله ای غریب ...
* * *
بر دوش هر کسی
هان مرگِ تازه ای !
شاید مرا بـرند.. !؟
سامان ِ بی کسی . . . ! !
ح - ب
تـــوهـم
19/04/1388
