امشب همه غم های عالم را خبرکن !
بنشین و با من گریه سرکن
گریه سرکن !
ای جنگل ، ای انبوه ِ اندوهان ِ دیرین
ای چون دل ِ من ، ای خموش ِ گریه آگین
سر در گریبان ، در پس ِ زانو نشسته
ابرو گره افکنده چشم از درد بسته
در پرده های اشک ِ پنهان ، کرده بالین !
ای جنگل ای داد
از آشیانت بوی خون می آورد باد
در بال ِ سرخ ِ کشکرت پیغام ِ شومی ست
آنجا چه آمد بر سر ِ آن سرو ِ آزاد ؟
ای جنگل ای شب !
ای بی ستاره !
خورشید ِ تاریک !
اشک ِ سیاه ِ کهکشان های گسسته !
آیینه دیرینه زنگار بسته !
دیدی چراغی را که در چشمت شکستند ؟
ای جنگل ای حیف !
همسایه شب های تلخ ِ نامرادی !
در آستان ِ سبز ِ فروردین دریغا
آن غنچه های سرخ را بر باد دادی !
ای جنگل ای پیوسته پاییز !
ای آتش ِ خیس !
ای سرخ و زرد ، ای شعله سرد !
ای در گلوی ابر و مِه فریادِ خورشید !
تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد ؟
ای جنگل ای خشم !
ای شعله ور چون آذرخش ِ پیرهن چاک !
با من بگو از سر گذشت ِ آن سپیدار
آن سهمگین پیکر، که با فریادِ تندر
چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک !
ای جنگل ای پیر !
بالنده افتاده ، زمینگیر !
خون می چکد اینجا از زخم ِ دیرین ِ تبرها
ای جنگل ! اینجا سینه من چون تو زخمی ست
اینجا دمادم دارکوبی بردرخت پیر می کوبد
دمادم .
شاعرهمیشه ها - هوشـنگ ابتــهاج
ه – الف سایه
