من خواب زمان را ،
برهم زده ام،
با ترانه های خاکستری ام .
هان !
قاصدکِ دیروز
ترا چگونه ای پیوندی
با صدای منست ؟
مانده آواز دو دانگی
در قابِ پنچره هنوز؟
بی شک در خوابست
قناری سرخ
گُـرگرفته ام
در زمینِ تنیده ی فریاد
از هجوم گلوله و آهن
بهارِ این سال ،
خواب را
از چشم های زمان
خواهد ربود ؟
ح – ب
تــــــــوهــم
27/12/1389
آنکه رازش را ،
با تو در میان نهاده منم ،
کودکی ،
با سرشک ِ دیروز
درحسرتِ خواب طلائی این روزِ شوم.
ترانه ای سرکن هم بند
گاهواره ام را ربوده اند ! ؟
آواره در آوارِ گرگ و میش !! ؟؟
کدام جامه در منست ! ؟
رَمه ی دیروز را سر بریده اند ! ؟
این چشمانِ گرگی،
به هیئات میش نیست ؟ !
آنکه خوابش کوته ست
همیشه بیدارست
و برمداراو
بیرق آزادگی ،
استوارست . . . ! ! ؟ ؟
ح – ب
تــــــــوهـــم
26/12/1389
دستانِ من ،
دستهای کوچک من
تا اوجی از ترانه ی پرواز ،
در انتظارِ تو می مانند.
چشمانِ من ،
این چشم های بسته ی من
تا شوری از کرانه ی آواز
برای تو می خوانند.
ای بهـــشتِ گـمشده - فــــریـــاد ! ؟
در آســـتانِ بی دریغِ خدائیت ،
نقبی خواهم گـــشود .
روزی نه چـــندان دیـــر
پــــرده از رخـــسارِ تـو
خــــواهــم ربــود – خـــواهـم ربــود . . .
ح – ب
تــــــــوهـــم
23/11/1389
