زمان،
آوار ِ خستگی ست .
بخنـــــد
بقدر ِ دانه ی گندمی ،قطره ی بارانی .
از تو انسجام میگیرد عشق ،
اگر باران را باور کنی.
به وسعت فردا ایمان بیاور ،
چراغی بر فروز
آینده از آن ِ ماست .
ح - ب
تــــوهــم
21/05/1387
باغی برای خیال ،
باغی برای زیست ،
از کدام کوره راه گذر کنی ،
تا باران تازه ات کند ؟
دیگر برای خیال مجال نیست
زیجیر ِها گسسته اند
هرنسیم ،تزویر ِ تازه ایست.
نتهابه قدر ِ قطره ای
عشق میسر نیست
هر دانه ی زنجیر،
حلقه ای بر دار ِ آدمیست
برای زیست دیگر امید نیست ...؟
سرایش : ح - ب
تــــــــــوهـــــم
13/05/1387
تقدیم به شمع های فروزان شعر و ادب پارسی
استاد هـوشنـگ ابتــهاج
و زنده یاد
استاد مهدی اخوان ثالث :
شبی به دفتر ِعشقت، مرا تو مهمان کن
تــرا به جـان ِ"اهـورا" بـدَم ، بـــهاران کـن
قـریـنِ رنـج و مــلالـم ، دریـن شـب یـــلدا
تو خود ستارهء صبحی،شراره بــاران کن
بـریـن خــزان ِ ستـمـدیـده‌ء سـکوت آئیـن
بخوان تـرانهء " امٌیـــد" و یــادِ یــاران کـن
طنین ِخنـدهْ "سـایه" نه کس دگر بـشنید
تـو جانْ ز پـرده برون آی و میگساران کـن
من آن " تـَوَهًُـمِ" دردم دریـن حضور ِصبور
اگـر تـرانهء عشقـی ، هـوای بـــاران کــن
سرایش : ح – ب
تــــــــو هــــــم
09/06/1385
باغ ها خاموش، دستها خسته، ای هزاران داد
در سکوت ، به نغمه ی نابارورشقایق میدهم گوش
ای دوصد لعنت برین بیهوده زیست، ای بسا بیداد
ح _ ب
تــــــوهـــــم
12/05/1387
امشب همه غم های عالم را خبرکن !
بنشین و با من گریه سرکن
گریه سرکن !
ای جنگل ، ای انبوه ِ اندوهان ِ دیرین
ای چون دل ِ من ، ای خموش ِ گریه آگین
سر در گریبان ، در پس ِ زانو نشسته
ابرو گره افکنده چشم از درد بسته
در پرده های اشک ِ پنهان ، کرده بالین !
ای جنگل ای داد
از آشیانت بوی خون می آورد باد
در بال ِ سرخ ِ کشکرت پیغام ِ شومی ست
آنجا چه آمد بر سر ِ آن سرو ِ آزاد ؟
ای جنگل ای شب !
ای بی ستاره !
خورشید ِ تاریک !
اشک ِ سیاه ِ کهکشان های گسسته !
آیینه دیرینه زنگار بسته !
دیدی چراغی را که در چشمت شکستند ؟
ای جنگل ای حیف !
همسایه شب های تلخ ِ نامرادی !
در آستان ِ سبز ِ فروردین دریغا
آن غنچه های سرخ را بر باد دادی !
ای جنگل ای پیوسته پاییز !
ای آتش ِ خیس !
ای سرخ و زرد ، ای شعله سرد !
ای در گلوی ابر و مِه فریادِ خورشید !
تا کی ستم با مرد خواهد کرد نامرد ؟
ای جنگل ای خشم !
ای شعله ور چون آذرخش ِ پیرهن چاک !
با من بگو از سر گذشت ِ آن سپیدار
آن سهمگین پیکر، که با فریادِ تندر
چون پاره ای از آسمان افتاد بر خاک !
ای جنگل ای پیر !
بالنده افتاده ، زمینگیر !
خون می چکد اینجا از زخم ِ دیرین ِ تبرها
ای جنگل ! اینجا سینه من چون تو زخمی ست
اینجا دمادم دارکوبی بردرخت پیر می کوبد
دمادم .
شاعرهمیشه ها - هوشـنگ ابتــهاج
ه – الف سایه
گلوی مرغِ سحر را بریده اند و
هنـــوز
در این شطِ شفق
آواز ِ سرخ ِ او
جــاریســت . . .
استاد هوشنگ ابتهاج
ه ـ الف سایه
خوابهای مرا
تفسیر خواهد کرد میدانم
پرستوی دوبار آمده ی باغ ِ بهار .
آسمان انبوه ابرهای فراوانیست
همچنانکه میبینی همچنانکه میدانی
دیگر قحطسالی نحواهد بود
اگـر ایمان بیاوریم به رویش برگ
تــــرنُم بیدریغ عشق در مژه گان گل
به پایداری درخت در شب ِ سرد زمستان
اگـر بـاور کنیم از آنِ مـاست فــردا
و زمین را آسمان و درختان را
دوست بداریم بی هیچ منتی . . .
بــدانیم
حتی با یک گل بهار می شود
وقتی باور کنیم او زنده است
عشق را خواهد بارید
بر کلبه های بی رونق مان .
برخیز : خانه را - گلدان را
باغ را - باغچه را
بذری دوباره بکار
خورشید می تابد - باران می آید
خاک صیقل خورده ست
فــــردا در راه ست
بــــهار
پشت دریچه های بسته ی انتظار
نشسته است بتاران غبار
بگشای ، در بگشای ....
ح - ب
تـــــوهـــــم
1387/05/10
در گشودند به باغ ِ گل سرخ
و من ِ دلشده را
به سرا پرده ی رنگین ِ نماشا بردند
من به باغ ِ گل سرخ
همره قافله ی رنگ ونگار
به سفر رفتم
از خاک به گُل
رقص ِ رنگین ِ شکفتن را
در چشمه ی نور
مژده دادم به بهار .
من به باغ ِ گل سرخ
زیر ِ آن ساقه تر
عطر را زمزمه کردم تا صبح
من به باغ ِ گل سرخ
در نمام ِ شب ِ سرد
روشنایی را خواندم با آب
و سحر را
به گل و سبزه
بشــــارت دادم.
سروده استاد هوشنگ ابتهاج
ه - الف سایه
بر چید مهر دامن ِ زربفت و خون گریست
چشم افق به ماتم روز ِ سیاه بخت
وز هول ِ خون چو کودک ِ ترسیده مرغ ِ شب
نالید بر درخت .
شب سایه بر فشاند و کلاغان ِ خسته بال
از راه های دور رسیدند تشنه کام
رنگ ِ شفق پرید و سیاهی فرو خزید
از گوشه های بام .
من در شکنجه ی تب و جانم به پیچ و تاب
در دیده ی پر آبم عکس ِ جمال اوست
بر می جهد ز چشمه ی جوشان ِ مغز ِ من
هر دم خیال ِ دوست .
***
این مطرب از کجاست ؟ . . . که از نغمه های او
بر خانه ی خرابِ دلم سیل ِ درد ریخت
این زخمه دست ِکیست که بر تار می زند؟ . . .
تار ِ دلم گسیخت !
چون وای وای ِ مرگ جگر سوز و دلخراش
چون ناله ی وداع غم انگیز و جانگزاست
اندوهناک و شوم چو فریادِ مرغ ِ حق
این نغمه ی عزاست .
استاد شعر و غزلسرای معاصر ایران
هوشنگ ابتهاج (ه- الف سایه)
